1201. özümdən çox narahatam.
gələcəyimdən çox narahatam.
artıq həyatımın ipləri əlimdən çıxırmış kimi hiss edirəm və necə toparlayacağımı da bilmirəm.
maddi və mənəvi tükənmişlik də bir tərəfdən.

Yeniyetməlik vaxtlardan baş qaldırıb uni vaxtlarında birtəhər öhdəsindən gəldiyim anger issues, əsəbilik, aqressivliyim yenidən baş qaldırır. qonaq getdiyimiz yerdə ağzını marçıldadanlara görə süfrədə hirsimdən çəngəli əlimə batırmaq, sırf insanlara əsəbiləşirəm deyə günlərlə evdən çıxmamaq, qab-qacaq sındırmaq, dərman içib yataqda gün keçirməklər bir-birini izləyir son 1 həftədir. it kimi qapıram hamını. Arada özümü sosiallaşmağa məcbur edib planlar qururam, amma son dəqiqə cancel edirəm. Canımı sıxır hər şey. Bayaq da otaqdakı ağcaqanada əsəbiləşib hirsimdən ağladım. Tab gətirə bildiyim sayılı insan var.
həmişə nifrət etmişəm deyingən insanlara. Bu aralar mən də deyinirəm hər şeydən, öz-özümə olsa da əsəblərimi pozur. Kassada sıra gözləmək əvəzinə ağzımın içinə girən xalanın başına çırpmaq istəyirəm aldığım makaronu. Eskalatorda sol tərəfdə dayananları dartıb aşağı itələmək istəyirəm. Ağzını marçıldadanların sifətinə boşqab çırpmaq istəyirəm. Kafedə hörpüldədib nəsə içənlərin sifətinə qaynar kofe atmaq istəyirəm. Səsim tutulana qədər çığırıb içimdəki əsəbi, nifrəti, aqressiyanı tökmək istəyirəm.

yorulmuşam. və normal bir insan olub sakit həyat yaşamaq istəyirəm.